Το Δεκέμβριο του 1999 η συνέλευση του ΟΗΕ όρισε την 25η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, με στόχο να αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του φαινομένου. Μια τέτοια ημέρα, δεν μπορεί παρά να μας βρει στον δρόμο, όχι επειδή οι παγκόσμιες ημέρες σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο για μας, αλλά επειδή από τη δεκαετία του ’80, που οι τότε γυναικείες οργανώσεις την είχαν καθιερώσει άτυπα εις μνήμην των αδελφών Mirabal, διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες), δεν σταματήσαμε να θρηνούμε αδερφές μας. Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι’ αυτό συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν «σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης».
Ανά τον κόσμο, θηλυκότητες και τρανς άτομα όλων των ηλικιών είναι θύματα μιας βαθιά ανδροκρατούμενης και πατριαρχικής κοινωνίας. Κάθε μέρα υφίστανται διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, όπως σωματική, λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική, παρενόχληση, βιασμούς, σωματεμπορία, μέχρι και δολοφονία. Στην Ελλάδα, μόνο τον τελευταίο χρόνο είχαμε κάθε μήνα σχεδόν μια με δυο γυναικοκτονίες το μήνα.
Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει κανένα μας. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση τους και την προστασία και στήριξη των επιζώντων. Οι θηλυκότητες που απευθύνονται σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των ίδιων των θυτών τους, δεν βρίσκουν καμία απολύτως στήριξη. Αντιθέτως έρχονται αντιμέτωπες με την απαξίωση, τη δυσπιστία και ο επανατραυματισμός τους είναι δεδομένος. Οι αναπαραστάσεις των περιστατικών έμφυλης βίας στα ΜΜΕ πάλι, γίνονται με εξαιρετικά προβληματικό τρόπο, χαρακτηρίζοντας τα τις περισσότερες φορές, ως οικογενειακές τραγωδίες, με τους δράστες να αποκαλούνται «τέρατα», καλλιεργώντας την αίσθηση πως η ίδια τους η ύπαρξη αποτελεί μια εξαίρεση στην κατά τα άλλα ομαλή λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Επιπλέον η ψυχιατρικοποίηση και παθολογικοποίηση της βίας που ασκούν οι κακοποιητές, κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, ως ένα άλλο εργαλείο βέβαια, εκρίζωσης των κοινωνικών ερεισμάτων της έμφυλης βίας.
Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση, υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα traficking κ.α. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη καχυποψία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Ταυτόχρονα, βρισκόμαστε σε μία περίοδο όξυνσης του κοινωνικού εκφασισμού, η οποία εκπορεύεται από τα πάνω και διαχέεται στη βάση, όπου τα άτομα με μη ετεροκανονικές ταυτότητες, αναγκάζονται να διεκδικούν ξανά και ξανά την ορατότητα και την ασφάλεια τους στον κοινωνικό ιστό. Κοινώς, διεκδικούν το αυτονόητο, να μπορούν να εκφράζουν την ταυτότητά τους ή την τρυφερότητά με τους συντρόφους τους στο δημόσιο χώρο, όπως ακριβώς και τα άτομα που εμπίπτουν στα πρότυπα της ετεροκανονικότητας. Και ενώ επιτέλους αυτό γίνεται αποδεκτό από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, ταυτόχρονα συντηρητικές και φασιστικές μειοψηφίες προσπαθούν να επιτεθούν σε όσα με αγώνες έχουν κατακτηθεί.
Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι την οργή μας για τα παραπάνω, δεν την συνοδεύει η έκπληξη. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός πως κρατικοί θεσμοί εντείνουν την απειλή αντί να την εξαλείφουν, καθώς αφετηριακά δημιουργήθηκαν για να αποτελούν τους κύριους οχυρωτικούς μηχανισμούς του κράτους από οποιεσδήποτε «εξωγενείς ταραχές», με κάθε κόστος.
Όλα αυτά σε μια χρονική στιγμή που συντελείται μια γενοκτονία. Η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, το οποίο ζει όλες αυτές τις φρικαλεότητες, που δεν θα ήταν εφικτό να πραγματοποιηθούν χωρίς τη διαρκή στήριξη των κρατών της Δύσης στο φασιστικό κράτος του Ισραήλ .Οι αδερφές μας στην Παλαιστίνη, με τις πέτρες στα χέρια, έχουν αντισταθεί όλη τη ζωή τους στη σκλαβιά, και στους εξευτελισμούς του απαρτχάιντ από το κράτος-δολοφόνο το Ισραήλ. Γι αυτό, ενώνουμε τις φωνές μας με τις αδερφές μας σε όλο τον κόσμο ενάντια στην αποικιοκρατία, στον πόλεμο, στα κράτη, στον καπιταλισμό, στον φασισμό και στην πατριαρχία.
Οι queer και φεμινιστικοί αγώνες για απελευθέρωση από την πατριαρχία δεν μπορούν να συνυπάρξουν με καμία πολεμική μηχανή που διαπράττει γενοκτονία.
Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι’ αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο την αλληλεγγύη, από την Ελλάδα μέχρι την Παλαιστίνη.
Η μια δίπλα στο άλλο δηλώνουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος, καπιταλισμό και οποιαδήποτε εξουσία καταδυναστεύει τις ζωές μας.
Πορεία, Τρίτη 25/11, 18:00 στην Καμάρα