Χθες το βράδυ, Παρασκευή 14.11.2025, αναρτήσαμε πανό στην Καμάρα, ως ένδειξη αλληλεγγύης στα δύο άτομα που δέχτηκαν ομοφοβική επίθεση την προηγούμενη εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη.
Βρισκόμαστε σε μία εποχή που τα άτομα με μη ετεροκανονικές ταυτότητες, έπειτα από δεκαετείς αγώνες ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται, διεκδικούν την ορατότητα τους στον κοινωνικό ιστό. Κοινώς διεκδικούν το αυτονόητο, να μπορούν να εκφράζουν την ταυτότητά τους ή την τρυφερότητά με τους συντρόφους τους στο δημόσιο χώρο όπως ακριβώς και τα άτομα που εμπίπτουν στα πρότυπα της ετεροκανονικότητας. Και ενώ επιτέλους αυτό γίνεται αποδεκτό από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, ταυτόχρονα συντηρητικές και φασιστικές μειοψηφίες προσπαθούν να επιτεθούν σε όσα με αγώνες έχουν κατακτηθεί.
Οι επιθέσεις αυτές έρχονται σε μία περίοδο όξυνσης του κοινωνικού εκφασισμού η οποία εκπορεύεται από τα πάνω και διαχέεται στη βάση. Καλούμαστε να απαντήσουμε σε επιθέσεις που δέχονται κουήρ άτομα και να μιλήσουμε και πάλι για τα αυτονόητα, δηλαδή για την ελευθερία, την χειραφέτηση και την αυτοδιάθεση των ατόμων.
Να μην αφήσουμε χώρο σε όσους διασπείρουν το μίσος μεταξύ των καταπιεσμένων.
Καμία ανοχή σε ομοφοβικές και φασιστικές επιθέσεις.
Να γίνουμε το ανάχωμα ενάντια στις επιθέσεις που γεννούν η πατριαρχία, ο φασισμός και το κράτος.
Στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο μέχρι όλα να περπατάμε στον δρόμο χωρίς φόβο.
Παραθέτουμε την καταγγελία των δύο γυναικών που δέχτηκαν την επίθεση.
«Στην Ελλάδα του 2025, στη Θεσσαλονίκη, δύο λεσβίες/κουήρ άτομα πιαστήκαμε για λίγο αγκαλιά περπατώντας στον δρόμο. Ήταν αρκετό για να πετάξουν με φόρα νερά πάνω μας μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο αυτοκινήτου που πέρασε γρήγορα δίπλα μας και έφυγε, ενώ μας έβρισαν γελώντας.
Αν εμείς, γυρνώντας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δύο λευκά άτομα, στερεοτυπικά “καλοντυμένα”, δεχτήκαμε με τόσο κάζουαλ τρόπο μια χιλιοπαιγμένη ομοφοβική επίθεση τέτοιου τύπου στον δρόμο, τι να πούμε για τις τρανς συντρόφισσές μας, τα νεαρά κουήρια, τους μετανάστες ή/και τα άτομα που ασκούν σεξεργασία.
Είμαστε καλά και ήρεμες επί προσωπικού.
Αλλά η συλλογική μας οργή θα ξεχειλίζει όσο η ύπαρξη και μόνο στον δημόσιο χώρο, όλων των κουήρ υποκειμένων, τίθεται υπό αμφισβήτηση και απειλή.
Ο λόγος που καταγράφουμε μια μικρή προσωπική εμπειρία στη συλλογική εμπειρία των πολλαπλών διακρίσεων σε βάρος όλων μας, είναι για να θυμόμαστε ότι όποιος δεν παίρνει θέση απέναντι σε όλα τα μέτωπα της επανοργάνωσης της ακροδεξιάς, αλλά διαλέγει μόνο κάποια από αυτά με όρους πολιτικών στρατηγικών, ψευδούς ιεράρχησης αναγκών ή κινηματικών συσχετισμών, έχει ευθύνη.
Για εμάς και τις κοινότητές μας το έργο είναι γνωστό, και η δύναμη θα βρίσκεται πάντα στις συλλογικές μας αντιστάσεις»