Κατηγορία: Δράσεις

ΖΑΚ / ΖACKIE OH

Το χρονικό του πολλαπλού εγκλήματος

Μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου 2018. Οδός Γλάδστωνος, Ομόνοια. Ο Ζακ Κωστόπουλος, γκέι, οροθετικός, αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρθρογράφος και ντραγκ περφόρμερ με το όνομα Zackie Oh, διακομίζεται νεκρός και δεμένος ακόμα με χειροπέδες από ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χωρίς προσπάθεια ανάνηψης, μετά από σειρά άγριων χτυπημάτων από 2 πολίτες και 8-9 αστυνομικούς, τους οποίους παρακολουθούσαν δεκάδες περαστικοί.

Ο Ζακ είχε ξεκινήσει να φωνάζει βοήθεια από την Πατησίων, πριν στρίψει στη Γλάδστωνος. Στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος ο Ζακ προσπαθεί να εισέλθει στον φούρνο «Βενέτη» αλλά δεν του επιτράπηκε η είσοδος. Ζητώντας βοήθεια και ψάχνοντας καταφύγιο μπαίνει στο διπλανό κοσμηματοπωλείο. Εγκλωβίζεται. Βγαίνει στο πεζοδρόμιο μέσα από την τζαμαρία. Ακολουθεί ο ξυλοδαρμός του από τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου, Ευάγγελο Δημόπουλο, και τον Θάνο Χορταριά, ιδιοκτήτη μεσιτικού γραφείου στη γειτονιά και γνωστό για τη σχέση του (μέλος και εκπρόσωπος τύπου) με την εθνικιστική οργάνωση «Πατριωτικό Μέτωπο».

Τον ξυλοκοπούν, με κλωτσιές, μέχρι που καταρρέει αιμόφυρτος, ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά της προθήκης. Οι περισσότεροι περαστικοί παρακολουθούν την επίθεση αμέτοχοι μέχρι την κατάρρευση του ενώ μόνο δύο άτομα προσπαθούν να σταματήσουν την επίθεση των Χορταριά και Δημόπουλου και ένα άτομο καλεί το ΕΚΑΒ. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς που κατέγραψαν την δολοφονία δεν άργησαν να πουλήσουν τα βίντεο σε διάφορα καθεστωτικά μέσα, επιτρέποντάς τους να συνεχίσουν ανενόχλητοι την θανατοπολιτική τους. Στο σημείο φτάνουν τουλάχιστον 8 αστυνομικοί. Κατά την επέμβασή τους, ξυλοκοπούν και αυτοί, τον ήδη τραυματισμένο και πεσμένο στο έδαφος, Ζακ. Ακόμη, σαφή εμπλοκή είχε και ένας άνδρας με κίτρινη μπλούζα που φαίνεται να είναι πολύ κοντά στους αστυνομικούς κατά τη διάρκεια της επίθεσης και να τους μιλάει.

Μετά τη δολοφονία, σειρά παίρνουν τα ΜΜΕ, τα οποία του επιρρίπτουν ο,τι θεωρείται μεμπτό από το κυρίαρχο αφήγημα προκειμένου να κανονικοποίησουν τη τέλεση εγκλημάτων σε βάρος αυτών που φέρουν αυτά τα χαρακτηριστικά, που κρίνονται εν ολίγοις επικίνδυνα για τη «δημόσια τάξη και ασφάλεια». Ισχυρισμοί περί κλοπής, επήρειας ναρκωτικών και άλλες λοιδορίες καταπίπτουν αμέσως. Δεν υπάρχουν πουθενά μέσα στο κατάστημα δακτυλικά αποτυπώματά του Ζακ, ούτε στην ταμειακή, ούτε σε κοσμήματα. Δεν βρέθηκαν ίχνη ναρκωτικών ουσιών σε καμία από τις εξετάσεις που ακολούθησαν. Το μόνο που βρέθηκε, ήταν τα δακτυλικά αποτυπώματα του μεσίτη πάνω σε μαχαίρι με το αίμα της Zackie.

Κράτος, ΜΜΕ και δικαστική αρχή είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Ζακ μετατρέποντας τον, επιπλέον, από θύμα σε θύτη, καλύπτοντας τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του. Είναι γνωστό ότι οι θύτες έμφυλης και ρατσιστικής βίας αντιμετωπίζονται ανάλογα με το ταξικό και φυλετικό τους προφίλ. Τα ΜΜΕ προσπάθησαν να δικαιολογήσουν ηθικά τους «ευυπόληπτους» δολοφόνους τοποθετώντας τους σε θέση άμυνας απέναντι στο «επικίνδυνο περιθωριακό στοιχείο», καθώς παρουσίαζαν εμμονικά τον Ζακ ως «ληστή» και «πρεζάκι» για να κανονικοποιήσουν τη δολοφονία στη συνείδηση του κάθε Έλληνα νοικοκυραίου.

Ακόμη όμως και αν ήταν ληστής και «πρεζάκι» ποιος νομιμοποιεί το βασανισμό και το θάνατο του;
Για μια φορά ακόμη έγινε φανερός ο ταξικός και εθνικοφυλετικός χαρακτήρας της δικαιοσύνης, καθώς αν οι θύτες ήταν μετανάστες και φτωχοί θα καταδικάζονταν αμέσως και με μεγαλύτερες ποινές, όπως έχουμε δει να συμβαίνει επανειλημμένα. Είναι ακόμη γεγονός, πως οι μπάτσοι που έλαβαν εντολή από τον καταστηματάρχη να τελειώσουν τη δολοφονία, δεν καταδικάστηκαν ποτέ.

Το προφίλ του Ζακ σκιαγραφήθηκε από τα ΜΜΕ με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνεται έμφαση στην εικόνα του περιθωριακού χρήστη ουσιών, ενισχύοντας έτσι ακόμα παραπάνω τη βία της τοξικοφοβίας και της απαξίωσης των χρηστών. Τη δολοφονία της Zackie τη συνέχισαν μετά θάνατον μπάτσοι και ΜΜΕ, με την επιδεικτική τους άρνηση να διερευνήσουν περαιτέρω και με διαφάνεια την υπόθεση, ώστε να βρεθούν όλοι οι ένοχοι. Οι μεθοδευμένες προσπάθειες τους επιτυγχάνουν, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας να στέκεται με απάθεια απέναντι σε ανάλογες εκφάνσεις του φασισμού ή ακόμα και να προχωρά σε ρητορική μίσους, αφενός προς υπεράσπιση του κοσμηματοπώλη, και αφετέρου νομιμοποιώντας τη τέλεση ειδεχθών εγκλημάτων για τη προστασία της ιδιοκτησίας από κάθε «αποκλίνον και παραβατικό στοιχείο».

Μέσα στη σύνθεση ενός δημόσιου χώρου που δεν χωρά οτιδήποτε περιθωριακό και «άλλο», τα υποκείμενα που φέρουν πολλαπλές ταυτότητες καταπίεσης εκτοπίζονται, αορατοποιούνται και αντιμετωπίζονται ως σώματα χωρίς αξία. Ο εξευγενισμός περιφράσσει και αποστειρώνει τις πόλεις μας προφυλάσσοντας το κέρδος και την ιδιοκτησία, ενώ, την ίδια στιγμή, η έννοια της ιδιοκτησίας και η προσπάθεια διαφύλαξης της είναι αυτές που διαμορφώνουν τις συνθήκες της εξατομίκευσης και γεννούν τη βία απέναντι σε οτιδήποτε διαφέρει και το οποίο αυτόματα θεωρείται απειλή.

Ζούμε σε ένα κράτος που εφαρμόζει θανατοπολιτικές, καθώς οτιδήποτε βγαίνει εκτός του κυρίαρχου αφηγήματος αναπαραγωγής του έθνους και του καπιταλισμού θεωρείται αυτόματα επικίνδυνο και κατηγοριοποιείται ως «μη κανονικό». Έτσι, σώματα φτωχά, μη λευκά, κουήρ, που δέχονται έμφυλες διακρίσεις ή/και τοξικοεξαρτημένα συχνά αντιμετωπίζονται ως άτομα που δεν αξίζουν να έχουν θέση στο δημόσιο χώρο και μερικές φορές ακόμα και να ζουν. Είτε απλά προσπαθούν να ζήσουν μια «φυσιολογική» ζωή, είτε προβαίνουν σε πράξεις αντίδρασης και αντίστασης κατά της βίας που δέχονται, θεωρούνται απειλή και διώκονται από τη φασίζουσα κανονικότητα της ελληνικής πραγματικότητας.

Παρόλα αυτά, το κυρίαρχο αφήγημα μπορεί να αλλάζει κάθε φορά, υπηρετώντας τα συμφέροντα για την εδραίωση και διαιώνιση του καπιταλισμού με αποτέλεσμα, οτιδήποτε μπορεί να παράγει «αξία» και να φέρει κέρδος να νοείται ως σημαντικό. Με άλλα λόγια, το νεοφιλελεύθερο σύστημα εργαλειοποιεί τα κουήρ βιώματα είτε με την ελάχιστη θεσμική συμπερίληψη, είτε με την κοινωνικοοικονομική αφομοίωση με στόχο την αποπολιτικοποίηση, την αποδυνάμωση του κουήρ κινήματος και τον έλεγχο των σωμάτων μας στα πλαίσια της συμμόρφωσης με τα κυρίαρχα εθνικοκαπιταλιστικά-πατριαρχικάπρότυπα.

Μαθαίνουμε τα σώματα μας να γίνονται αποδεκτά μόνο μέσα από την ύπαρξη με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο που δεν προκαλεί, δεν παρεκλίνει, αλλά παράγει, καταναλώνει και διαιωνίζει θεσμούς και μέσα καταπίεσης, όπως η οικογένεια, το έθνος και η εξουσία -με όλες τις εκφάνσεις της. Μέσω του κοινωνικού εκφασισμού, το μίσος διαχέεται γρήγορα στο κοινωνικό σώμα και φτάνει στο σημείο να απειλεί το ζωτικό μας χώρο, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας να αδρανεί και να σιωπεί απέναντι του, δίνοντας του ακόμη περισσότερο χώρο για καταπίεση, βία και θάνατο. Αυτό φάνηκε και στην επίθεση που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτη του 2024 στην πλατεία Αριστοτέλους όπου δύο queer άτομα δέχθηκαν επίθεση από όχλο. Θα ελπίζαμε τόσα χρόνια μετά τη δολοφονία της Zackie ότι τα πράματα θα άλλαζαν προς μία κατεύθυνση αποδοχής της διαφορετικότητες, βλέπουμε όμως ότι οι ίδιες λογικές που οδήγησαν στη δολοφονία της Zackie, θρέφουν επιθέσεις και στο σήμερα, με μία εξ αυτών τον άγριο ξυλοδαρμό τρανς γυναίκας και του φίλου της από τρανσφοβικό ταξιτζή τον περασμένο Σεπτέμβρη.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι σημαντικό να μην σταματήσουμε να μιλάμε για τη Zackie, τον Φύσσα, την Άννα, τον Φραγκούλη, τον Σαμπάνη, τον Λουκμάν, τον Μάγγο, τον Μανιουδάκη, τον Καρυώτη και όλες τις αδερφές μας που δολοφονήθηκαν από το χέρι της πατριαρχίας, του φασισμού και του ρατσισμού.

Ο δημόσιος χώρος δεν είναι μοιρασμένος για όλες και σε όλα το ίδιο. Θηλυκότητες, αγωνίστριες, μετανάστριες, εργάτριες, ρομά, κουήρ, φτωχές, σεξεργάτριες, οροθετικές ζούμε στο φόβο και την επισφάλεια, δεχόμαστε διαρκή υποτίμηση και βία.

Τα κουήρ άτομα αγωνιζόμαστε χρόνια για την ουσιαστική ορατότητα μας στον δημόσιο χώρο και χρόνο, αναζητούμε μαζί μέσα από τη συντροφικότητα και το πένθος τρόπους ύπαρξης και διεκδίκησης.

Το συλλογικό μας τραύμα, η οργή και η ανάγκη μας για διαρκή αντίσταση με σκοπό να ζήσουμε μια αξιοπρεπή και ελεύθερη ζωή είναι αυτό που μας ενώνει και κάνει τους αγώνες μας απειλές για τους καταπιεστές μας.

Η (ΕΤΕΡΟ)ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ

ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΜΦΥΛΗΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΒΙΑΣ

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ Η ZACKIE ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ

ΟΛΕΣ/ΟΛΑ/ΟΛΟΙ ΚΥΡΙΑΚΗ 21/09 ΣΤΙΣ 18.00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ

Από τους αγώνες των εργατριών γυναικών στην Αμερική του 1910 έως σήμερα, οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα, να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Για εμάς η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης και ταξικών αγώνων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Όλες/α μαζί αντιστεκόμαστε σε κάθε συστημική προσπάθεια υποβάθμισης των ζωών μας.

Από το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι και την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το κράτος μας έχει δείξει πόσο αξία έχουν οι ζωές μας και η φωνή μας σε σχέση με τα κέρδη των ιδιωτών. Κράτος, μαφία, αστυνομία, δικαστικές αρχές, συστημικά ΜΜΕ συγκαλύπτουν παιδοβιαστές και μαστροπούς, θύματα κακοποίησης επανατραυματίζονται στα δικαστήρια και μετανάστριες βιώνουν άθλιες συνθήκες στα camps. Για τους φασίστες της ετεροκανονικότητας τα σώματα μας αποτελούν πεδίο σεξιστικού, τρανσφοβικού και ομοφοβικού λόγου.

Για αυτό λοιπόν στις καταπιέσεις αυτές απαντάμε συλλογικά με αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση ενάντια στο καθεστώς φόβου που μας επιβάλλεται.

• Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες
• Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση
• Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας
• Να ορίζουμε εμείς τις επιλογές για τα σώματά μας και όχι το κράτος , το κεφάλαιο και κάθε είδους φασίστας παπάς
• Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια , σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης
• Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση
• Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ

Στις 8 Μαρτίου καλούμε σε πορεία στην Καμάρα στις 18:00.

Καμία μόνη, κανένα μόνο απέναντι στη βία της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, όταν η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, με αποτέλεσμα 57 άνθρωποι να σκοτωθούν και δεκάδες να τραυματιστούν σοβαρά, ενώ υπάρχουν άτομα που παραμένουν αγνοούμενα. Τα θύματα αυτής της τραγωδίας ήταν άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο τρένο, φοιτήτ(ρι)ες, μετανάστ(ρι)ες, εργάτ(ρι)ες. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν ούτε «η κακιά στιγμή», ούτε «ατύχημα», ούτε «ανθρώπινο λάθος», όπως πάσχισε να προεξοφλήσει η κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ. Ήταν μία κρατική και καπιταλιστική δολοφονία που φανέρωσε με τον χειρότερο και πιο τραγικό τρόπο την (μη) αξία που έχουν οι ζωές μας στον καπιταλισμό και πόσο εύκολα αναλώσιμες είναι στο βωμό του κέρδους και μπροστά στην αναλγησία κράτους και κεφαλαίου.

Για τη δολοφονία στα Τέμπη είχαν προειδοποιήσει εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο σιδηροδρομικό δίκτυο, ενώσεις και σωματεία καταγγέλλοντας το διαλυμένο δίκτυο του ΟΣΕ, την χρόνια υποβάθμισή του, την άθλια κατάσταση των υποδομών, τη μη συντήρηση του δικτύου, την έλλειψη τηλεδιοίκησης. Οι προσπάθειες να αναδείξουν τον κίνδυνο για την ασφάλεια όλων έμεναν χωρίς αντίκρισμα καθώς είτε οι διαμαρτυρίες τους αγνοούνταν, απαξιώνονταν ή/και καταστέλλονταν είτε οι απεργίες τους κηρύσσονταν παράνομες για το κράτος.

Η κυβέρνηση ρίχνοντας κροκοδείλια δάκρυα χρησιμοποίησε τα αντανακλαστικά της για να κατασκευάσει το αφήγημα του «ανθρώπινου λάθους» και να βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο στο πρόσωπο του σταθμάρχη, ώστε να συσκοτίσει και να συγκαλύψει τις ευθύνες κράτους και αφεντικών, γεγονός που εξακολουθεί να στηρίζεται απροκάλυπτα από τα συστημικά ΜΜΕ. Ακόμα, μόλις λίγες μέρες μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα η περιφέρεια Θεσσαλίας προχώρησε σε «μπάζωμα» του τόπου και μεταφορά των καταλοίπων της σύγκρουσης αλλοιώνοντας τις αποδείξεις.

Το επόμενο διάστημα μετά τη δολοφονία στα Τέμπη ακολούθησαν μαζικές και επανειλημμένες διαδηλώσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις από χιλιάδες κόσμου, αλλά και καταλήψεις μαθητ(ρι)ών και φοιτητ(ρι)ών. Πένθος και οργή συμπορεύονται, βρίσκουν την έκφρασή τους στους δρόμους και αναδεικνύουν παρά την άγρια καταστολή με ξύλο και χημικά την επιτακτική ανάγκη οι ζωές μας να μην αφεθούν στα χέρια και τον έλεγχο της όποιας εξουσίας –είτε κρατικής είτε ιδιωτικής– που προσπαθεί να τις ορίσει, αλλά να αντιτεθούν στα κερδοσκοπικά συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου.

Οι από τα κάτω κινητοποιήσεις και ο ξεσηκωμός για την κρατική και καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη έρχονται να συνενωθούν με άλλους αγώνες και να εναντιωθούν στη γενικότερη υποτίμηση, απαξίωση και ευτελισμό των ζωών μας μέσα στη βίαιη πραγματικότητα που δημιουργεί ο καπιταλισμός και βιώνουμε όλα μας καθημερινά. Η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης, η καταστολή, οι δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα και ο εγκλεισμός τους στα camps, η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας, των μεταφορών, του ρεύματος, των τηλεπικοινωνιών, η εκμετάλλευση της φύσης και των ζώων, η κακοπληρωμένη εργασία, οι πλειστηριασμοί είναι αποτελέσματα διαπλεκόμενων καταπιεστικών συστημάτων με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωπα και με τα οποία συγκρουόμαστε.

Να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα από το χέρι του κράτους και του κεφαλαίου.

Να υψώσουμε τα δικά μας αναχώματα στη θανατοπολιτική τους.

Να γίνει η λύπη μας οργή που θα γεμίσει τους δρόμους.

Ιανουάριος του 2024, με οργή και λύπη μετράμε ήδη τα δύο πρώτα θύματα της πατριαρχίας. Δύο ακόμη γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τον σύντροφό τους. 8 Γενάρη,  κατά τη διάρκεια ενός καβγά στο σπίτι τους στο Ζεφύρι ο 50χρονος γυναικοκτόνος περιέλουσε με εύφλεκτο υλικό τη σύζυγό του μπροστά στα παιδιά τους και την έβαλε φωτιά. Έπειτα από μια εβδομάδα η 45χρονη κατέληξε στο νοσοκομείο λόγω των εκτεταμένων εγκαυμάτων. 

2024, Πρωτοχρονιά και η Γεωργία από την Καλαμαριά, η οποία μάλιστα ήταν και έγκυος, δολοφονείται από τον σύντροφό της, με τη βοήθεια ενός φίλου του, και έπειτα το πτώμα της μεταφέρεται και κρύβεται σε δύσβατη περιοχή, με τον γυναικοκτόνο να βγαίνει επί μέρες στα κανάλια, παριστάνοντας ότι την αναζητά με αγωνία. Ένας ακόμη άνδρας κατ’ εξακολούθηση κακοποιητικός, με καταγγελίες από πρώην συντρόφους αλλά και την αδερφή του που κυκλοφορούσε ελεύθερος. Το είδαμε να συμβαίνει και στην τελευταία γυναικοκτονία του 2023 στη Σαλαμίνα, όπου επίσης παρά τις καταγγελίες σε βάρος του δράστη στην αστυνομία από το θύμα, κανείς δεν φρόντισε για την ασφάλεια της. Δυο ακόμη άνδρες επομένως που είχαν τα κλειδιά του σπιτιού των δολοφονημένων, δυο ακόμη άνδρες που θεώρησαν ότι έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν την εξουσία τους σε μια γυναίκα.

Ανά τον κόσμο, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ δολοφονούνται κατά μέσο όρο 137 γυναίκες κάθε μέρα, απλά επειδή είναι γυναίκες. Το φεμινιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια αγωνίζεται ώστε να κατοχυρωθεί ο όρος γυναικοκτονία, τόσο κοινωνικά όσο και νομικά. Ο όρος υποδηλώνει την ανθρωποκτονία γυναικών από άνδρες, επειδή είναι γυναίκες. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι δυστυχώς καινούριο φαινόμενο, αλλά μια συνθήκη που λάμβανε χώρα διαχρονικά. Βαφτίζονταν εγκλήματα πάθους- εγκλήματα τιμής- εγκλήματα αντιζηλίας- οικογενειακές τραγωδίες, με τα θύματα πάντα να είναι γυναίκες.

Οι λόγοι που οδηγούν στα εγκλήματα αυτά μπορεί να ποικίλουν, η ρίζα τους όμως είναι κοινή. Μιλάμε για την κορύφωση της κοινωνικά ανεκτής βίας, που προκύπτει από την νοοτροπία της αντρικής υπεροχής και της αντίληψης των γυναικών ως κτήμα. Δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους όταν αυτές προσπαθούν να απεμπλακούν από μια κακοποιητικη σχέση, δολοφονίες γυναικών με κίνητρο την σεξουαλική κακοποίηση, δολοφονίες για λόγους “τιμής” όταν μια γυναίκα ατιμάζει την οικογένεια, δολοφονίες στα πλαίσια του οργανωμένου εγκλήματος και της εμπορίας ανθρώπων όπου γυναίκες αντιμετωπίζονται ως εμπόρευμα, μητέρες δολοφονούνται από τους γιούς τους που θεωρούν πως δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο που τους έχει αποδοθεί ως «φροντίστρια/ τροφός», βασανισμοί και δολοφονίες γυναικών κατά τις ένοπλες συγκρούσεις ως μέσο ατίμωσης των αντρών εχθρών.

Ποια είναι όμως η στάση της κοινωνίας σε αυτά τα εγκλήματα κατά των γυναικών; Αρχικά αποτροπιασμός αλλά σύντομα ξεκινά να δουλεύει ο μηχανισμός κατηγοριών, όχι μόνο απέναντι στον δράστη, αλλά ακόμα και απέναντι στα ίδια τα θύματα. Δυστυχώς, ήταν αρκετές οι περιπτώσεις στις οποίες με άμεσο ή έμμεσο τρόπο κατηγορήθηκε το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του, με την αβίαστη έκφραση απόψεων όπως «γιατί δεν έφυγε νωρίτερα;», «μήπως κι εκείνη τον προκάλεσε με την συμπεριφορά της;», «γιατί επέλεξε να συνάψει σχέσεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο;», «τι δουλειά είχε να γυρνά μόνη της τέτοια ώρα;», «γιατί ήταν σ’ αυτό το μέρος;», «γιατί φορούσε αυτά τα ρούχα;» και ούτω καθεξής. Τέτοιες απόψεις εμπεριέχουν τον μισογυνισμό που γεννά η πατριαρχία, η οποία πάντα θα προσπαθεί να δημιουργεί ευθύνες και ενοχές στις γυναίκες, ώστε να μπορεί να τις ελέγχει και να τις καταπιέζει ηθικά, οικονομικά και σωματικά. Σε αυτό τον κύκλο κατηγοριών εμπλέκονται ακόμα και οι θηλυκές μορφές της οικογένειας του δράστη, κατηγορώντας συνήθως τις μητέρες των δραστών, με το σκεπτικό ότι οι ίδιες φταίνε που «δεν μεγάλωσαν σωστά τους γιούς τους», που «δεν τους έμαθαν να σέβονται τις γυναίκες» και ότι εκείνες ευθύνονται για την κακοποιητική συμπεριφορά τους.

Τι γίνεται όμως και με την κρατική διαχείριση των καταγγελιών που καταθέτουν πολλές φορές τα θύματα πριν την γυναικοκτονία τους; Αυτός ο ιστός τον οποίο πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί σε καμία περίπτωση για να προστατέψει τις θηλυκότητες. Υπέρογκα παράβολα για ασφαλιστικά μέτρα τα οποία δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική προστασία, καταγγελίες που καταλήγουν σε συρτάρια αρχείων, αστυνομικά τμήματα που δεν προσφέρουν καμία στήριξη στα θύματα που στρέφονται εκεί για βοήθεια και ΜΜΕ που λειτουργούν ως “πλυντήρια” δίνοντας βήμα σε κάθε σεξιστή να εκφράσει τις προσβλητικές και επικίνδυνες απόψεις του.

• Είναι σημαντικό να κατοχυρωθεί πρωτίστως κοινωνικά αλλά και νομικά ο όρος γυναικοκτονία, ώστε να αναγνωριστεί ως ξεχωριστό αδίκημα η θανάτωση γυναικών ως αποτέλεσμα έμφυλης βίας και να οριοθετηθεί νομικά το έγκλημα. Η μεγαλύτερη ποινή δεν θα αποτρέψει τις γυναικοκτονίες, αλλά είναι σημαντικό να διαδοθεί το μήνυμα ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι αποδεκτή και δεν μένει ατιμώρητη. Επίσης, με την καθιέρωση του όρου μπορούμε να εστιάσουμε περισσότερο στην πρόληψη, ενημέρωση και καταπολέμηση της έμφυλης βίας.
• Οι κακοποιητές συνήθως δεν σταματούν στη μία φορά. Αυτό που παρατηρείται είναι η κλιμάκωση στη βία, η οποία μπορεί να ξεκινήσει από «αθώα» στερεότυπα, να εξελιχθεί σε λεκτική/ψυχολογική βία, έπειτα σε σωματική βία και σεξουαλική κακοποίηση και να φτάσει έως την γυναικοκτονία. Για εμάς έχει σημασία να αντιμετωπίσουμε την έμφυλη βία από τις βαθιά εδραιωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις που έχουν ενσταλαχτεί στην κοινωνία. Για την αποτροπή αυτών των εγκλημάτων κρίνουμε απαραίτητη την ανάλυση της διάστασης των έμφυλων ρόλων στην καθημερινή ζωή και την κατάρριψη των εμφυλων προτύπων που θέτουν τις θηλυκότητες σε δεύτερη μοίρα.
• Οι γυναίκες που δολοφονούνται, διανύουν μια μακρά διαδρομή καταπίεσης, πριν γίνουν θύματα στο τελευταίο σκαλί μιας πυραμίδας βίας. Για να αποτρέψουμε το να γίνουν ένας αριθμός στη λίστα με τις δολοφονημένες γυναίκες, κρίνουμε αναγκαία τη δημιουργία και ύπαρξη δομών που θα προστατέψουν τις θηλυκότητες που έχουν βιώσει κακοποίηση. Ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα -τόσο για τις ίδιες όσο και για τα παιδιά τους- αλλά και πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζώσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξη.
• Σε αυτό το σημείο θα θέταμε ως στόχο την συλλογικοποίηση των θηλυκοτήτων, είτε σε ομάδες γυναικών, είτε σε φεμινιστικές συλλογικότητες. Η ύπαρξη αυτών των μορφωμάτων θα μπορέσει τόσο να στηρίξει θηλυκότητες που έχουν υποστεί έμφυλη βία, όσο και στην καταπολέμηση της βίας αυτής. Μέσω της συλλογικοποίησης οι θηλυκότητες ενδυναμώνονται και οχυρώνονται απέναντι στην καθημερινή επίθεση που βιώνουν από το κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία. Η αποδόμηση της πατριαρχικής κοινωνίας θα γίνει μέσω του προσδιορισμού των καταπιέσεων που βιώνουμε και την μορφή που αυτές λαμβάνουν στην καθημερινή ζωή, καθώς και μέσω των συλλογικών αγώνων μας. Η αποτροπή των γυναικοκτονιών θα γίνει εφικτή μέσω της κατάρριψης των έμφυλων ρόλων που έχει ορίσει η κάθε είδους εξουσία -κρατική ή θρησκευτική- και μέσω της χειραφέτησης των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.

Το Δεκέμβριο του 1999 η συνέλευση του ΟΗΕ όρισε την 25η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, με στόχο να αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του φαινομένου. Η ημέρα είχε όμως ήδη καθιερωθεί άτυπα από γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του ’80 εις μνήμην των αδελφών Mirabal ή διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες). Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι’ άυτο συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν “σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης”.

Εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο, κάθε μέρα υφίστανται διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, όπως σωματική, λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική, παρενόχληση, βιασμούς, σωματεμπορία, μέχρι και δολοφονία. Στην Ελλάδα του 2023 μετράμε ήδη πάνω από 3.000 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες και αυτός ο αριθμός αφορά μονάχα τα περιστατικά που έχουν καταγγελθεί, κάτι που σημαίνει πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων έμφυλης βίας που μένουν στην αφάνεια είναι μακράν μεγαλύτερος. Φαίνεται η έμφυλη βία να έχει κανονικοποιηθεί και σε αρκετές περιπτώσεις με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να κατηγορείται το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του. Στον τραγικό απολογισμό των θυμάτων έρχονται να προστεθούν και οι δολοφονίες τρανς ατόμων όπως η Άννα Ιβάνκοβα, τρανς μετανάστρια η οποία βρέθηκε άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά της στις 10 Ιουλίου του 2023. Μια γυναίκα η οποία ήρθε στην Ελλάδα προς αναζήτηση μιας νέας αρχής, η οποία συμμετείχε ενεργά στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και ήρθε αντιμέτωπη με τον ρατσισμό και την τρανσφοβία με αποκορύφωση τη δολοφονία της. Στην βία που της ασκήθηκε ήρθε να προστεθεί και η βία του λόγου των ΜΜΕ, τα οποία ακόμη και μετά τον θάνατό της δε σεβάστηκαν την ταυτότητα της και μέσω του misgendering προσπάθησαν να διαφυλάξουν την πατριαρχία και την ετεροκανονικότητα που διατρέχουν την συντηρητική αυτή κοινωνία. Παρά τον μεγάλο αριθμό περιστατικών έμφυλης βίας στην Ελλάδα, φαίνεται να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση, με την Ελλάδα να παραμένει στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τα έμφυλα ζητήματα.

Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει σε καμία περίπτωση τις γυναίκες και τις θηλυκότητες γενικότερα. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση του θύτη και την προστασία της επιζώσας/ του επιζήσαντος. Οι θηλυκότητες που απευθύνθηκαν σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των θυτών τους, δεν βρήκαν καμία απολύτως στήριξη. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking, τα trans άτομα κ.α.. Τις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη δυσπιστία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Η δυσπιστία που υπάρχει στην κοινωνία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η έμφυλη βία είναι πολύ δύσκολο να έχει χειροπιαστές αποδείξεις καθώς τα περισσότερα περιστατικά γίνονται απουσία μαρτύρων το κάνει πιο εύκολο να αμφισβητηθεί το ίδιο το άτομο που δέχεται την βία. Τέλος, η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξης.

Ωστόσο, πίσω από κάθε περιστατικό έμφυλης βίας μπορούν να εντοπιστούν οι ίδιες παθογένειες. Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι φροντιστικές, υπομονετικές και υπάκουες, ότι υπάρχουν για να καλύπτουν τις ανάγκες των άλλων. ‘Ότι οι “άντρες δεν κλαίνε” και ότι η επιτυχία τους εξαρτάται από το πόσες ερωτικές κατακτήσεις έχουν. Είναι η ίδια η νοοτροπία της κτήσης μιας γυναίκας λες και είναι αντικείμενο και η αντίληψη της ατίμωσης εάν δεν είναι “πιστή” ή δεν υπακούει τις εντολές. Είναι όλα τα στερεότυπα που μας έχουν επιβάλλει από την κούνια ως προς τους έμφυλους ρόλους και τη σεξουαλικότητα. Εν ολίγοις, είναι η πατριαρχία.

Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι’ αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο μας την αλληλεγγύη και η μια δίπλα στο άλλο να δηλώσουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος και οποιαδήποτε εξουσία.

Να μην αφήσουμε κανένα/ καμία μόνο/η απέναντι στην έμφυλη βία.

Διεκδικούμε δομές προστασίας και υποστήριξης των επιζώντων ατόμων έμφυλης βίας.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα οδηγούν στην προστασία και ενδυνάμωση των επιζησάντων ατόμων και όχι στον επανατραυματισμό τους.

Να ενθαρρύνουμε τα άτομα που βιώνουν κακοποίηση ή βρίσκονται σε κακοποιητικό περιβάλλον, να απεμπλακούν από τους κακοποιητές τους όταν νιώσουν τα ίδια έτοιμα.

Όλες/ όλα/ όλοι μαζί να γίνουμε το ανάχωμα στην επέλαση της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού

Κυριακή 19/11 στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera
18:00 Κάλεσμα για συμμετοχή νέων μελών
19:00 Συζήτηση-καφενείο «οι ζωές των μεταναστριών στον ελλαδικό χώρο»

Δευτέρα 20/11 στηρίζουμε τις δράσεις για την ημέρα μνήμης τρανς θυμάτων

Σάββατο 25/11 18:30 στην καμάρα πορεία ενάντια στην έμφυλη βία

29/9/2023. Η 50χρονη Λουμπιάνα-Άννα Μπατσεβάνι, μετανάστρια από Αλβανία, έχασε την ζωή της σε τραγικό εργατικό δυστύχημα όταν τη διαμέλισε κρεατομηχανή σε κρεοπωλείο στο Μεσολόγγι όπου δούλευε ανασφάλιστη το βράδυ εκείνης της μέρας.

Στις 21/9/23 αποκαλύπτεται ότι 22χρονη κοπέλα αλβανικής καταγωγής βρισκόταν τα τελευταία δύο χρόνια υπό καθεστώς κακοποίησης από τον άντρα της, ο οποίος δεν την άφηνε να βγει από το σπίτι. Η κοπέλα, δεν είχε στην πόλη κανέναν δικό της ή γνωστό άνθρωπο, ήταν εντελώς αποκομμένη και επί δύο χρόνια περνούσε αυτό το βασανιστήριο χωρίς να κινητοποιηθεί κανείς.

Στις 30/09/23 συλλαμβάνεται μπάτσος για σωματεμπορία και βιασμό κατ’ εξακολούθηση σε βάρος μετανάστριας από το Καμερούν. Ο μπάτσος προσέγγισε τη γυναίκα που ζει στην Ελλάδα μετά από παραχώρηση πολικού ασύλου πουλώντας της προστασία, τη μετέφερε σπίτι του όπου την κακοποιούσε σεξουαλικά και την εξέδιδε, κρατώντας τις εισπράξεις της. Ταυτόχρονα της υποσχόταν ότι θα την παντρευτεί για να εξασφαλίσει μόνιμη άδεια διαμονής.

Σε λιγότερο από 10 μέρες είδαμε τρεις υποθέσεις που μπορεί σε πρώτη ματιά να μοιάζουν ασύνδετες. Εργατικό δυστύχημα, ενδοοικογενειακή βία, μαστροπία… Κι όμως είναι κοινές οι αιτίες που γεννούν τέτοιες καταστάσεις. Οι φτωχές θηλυκότητες διαφορετικής καταγωγής δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τις καταπιέσεις που προκύπτουν από την πατριαρχία, αλλά καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα κλίμα προκατάληψης απέναντί τους ενώ τα προβλήματά τους σπάνια γίνονται γνωστά ή ενδιαφέρουν κανέναν. Η αορατότητα τους ενισχύεται από το θεσμικό ρατσισμό, καθώς η στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων από το κράτος (όπως νομιμοποιητικών εγγράφων) εξωθεί τις μετανάστριες να εργάζονται μαύρα, χωρίς καμία εξασφάλιση ασφαλών όρων εργασίας, ενώ τους στερεί και τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Αν είχε την οικονομική ευχέρεια ή κοινωνική κάλυψη η Λουμπιάνα δε θα χρειαζόταν να δουλεύει βράδια μόνη της και δε θα είχε χάσει τη ζωή της.

Αν δεν υπήρχε κοινωνική προκατάληψη μπορεί οι γειτόνισσες να είχαν δράσει νωρίτερα και να είχαν γλιτώσει την 22χρονη και το παιδί της από καθημερινή κακοποίηση.

Αν το κράτος δεν εξωθούσε στην παρανομία, το περιθώριο και την οικονομική εξαθλίωση τις μετανάστριες θα μπορούσε πιο εύκολα να απεγκλωβιστεί θύμα σωματεμπορίας

Καμιά ανοχή στην ελαστική, μαύρη και απλήρωτη εργασία.

Να τσακίσουμε την πατριαρχία που θρέφει τα κυκλώματα trafficking και γεννά την έμφυλη βία.

Να παλέψουμε για την κατάργηση των συνόρων.

Να δοθούν άμεσα χαρτιά και ίσα δικαιώματα για εκπαίδευση-υγεία-εργασία σε όλες τις μετανάστριες.

Να παλέψουμε για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις με βάση φύλο-τάξη-φυλή.

Από τους αγώνες των εργατριών γυναικών στην Αμερική του 1910 έως σήμερα, οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8^ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή  «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας.

• Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες
• Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση
• Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας
• Να ορίζουμε εμείς τις επιλογές για τα σώματά μας και όχι το κράτος , το κεφάλαιο και κάθε είδους φασίστας παπάς
• Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια , σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης
• Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση
• Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ

Στις 8 Μαρτίου στηρίζουμε τα καλέσματα στην Καμάρα στις 18:00

Καμία μόνη, κανένα μόνο απέναντι στη βία της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου

Το Δεκέμβριο του 1999 η συνέλευση του ΟΗΕ όρισε την 25η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, με στόχο να αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του φαινομένου. Η ημέρα είχε όμως ήδη καθιερωθεί άτυπα από γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του ’80 εις μνήμην των αδελφών Mirabal ή διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες). Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι’ άυτο συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν “σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης”.

Εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο, κάθε μέρα υφίστανται διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, όπως σωματική, λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική, παρενόχληση, βιασμούς, σωματεμπορία, μέχρι και δολοφονία. Στην Ελλάδα του 2022 μετράμε ήδη 16 γυναικοκτονίες, σχεδόν κάθε μέρα ακούμε για περιστατικά βιασμών, ξυλοδαρμού, απειλών και παρενόχλησης. Φαίνεται η έμφυλη βία να έχει κανονικοποιηθεί και σε αρκετές περιπτώσεις με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να κατηγορήθηκε το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του. Παρόλο τον μεγάλο αριθμό περιστατικών έμφυλης βίας στην Ελλάδα, φαίνεται να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση, με την Ελλάδα να παραμένει στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τα έμφυλα ζητήματα.

Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει σε καμία περίπτωση τις γυναίκες και τις θηλυκότητες γενικότερα. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση του θύτη και την προστασία της επιζήσας/ του επιζήσαντος. Οι θηλυκότητες που απευθύνθηκαν σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των θυτών τους, δεν βρήκαν καμία απολύτως στήριξη. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking, τα trans άτομα κ.α..  Τις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη δυσπιστία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Η δυσπιστία που υπάρχει στην κοινωνία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η έμφυλη βία είναι πολύ δύσκολο να έχει χειροπιαστές αποδείξεις καθώς τα περισσότερα περιστατικά γίνονται απουσία μαρτύρων το κάνει πιο εύκολο να αμφισβητηθεί το ίδιο το άτομο που δέχεται την βία. Τέλος, η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσας  στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξης.

Ωστόσο, πίσω από κάθε περιστατικό έμφυλης βίας μπορούν να εντοπιστούν οι ίδιες παθογένειες. Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι φροντιστικές, υπομονετικές και υπάκουες, ότι υπάρχουν για να καλύπτουν τις ανάγκες των άλλων. ‘Οτι οι “άντρες δεν κλαίνε” και ότι η επιτυχία τους εξαρτάται από το πόσες ερωτικές κατακτήσεις έχουν. Είναι η ίδια η νοοτροπία της κτήσης μιας γυναίκας λες και είναι αντικείμενο και η αντίληψη της ατίμωσης εάν δεν είναι “πιστή” ή δεν υπακούει τις εντολές. Είναι όλα τα στερεότυπα που μας έχουν επιβάλλει από την κούνια ως προς τους έμφυλους ρόλους και τη σεξουαλικότητα. Εν ολίγοις, είναι η πατριαρχία.

Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι’ αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο μας την αλληλεγγύη και η μια δίπλα στο άλλο να δηλώσουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος και οποιαδήποτε εξουσία.

Να μην αφήσουμε κανένα/ καμία μόνο/η απέναντι στην έμφυλη βία.

Διεκδικούμε δομές προστασίας και υποστήριξης των επιζησάντων ατόμων έμφυλης βίας.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα οδηγούν στην προστασία και ενδυνάμωση των επιζησάντων ατόμων και όχι στον επανατραυματισμό τους.

Να ενθαρρύνουμε τα άτομα που βιώνουν κακοποίηση ή βρίσκονται σε κακοποιητικό περιβάλλον, να απεμπλακούν από τους κακοποιητές τους όταν νιώσουν τα ίδια έτοιμα.

Όλες/ όλα/ όλοι μαζί να γίνουμε το ανάχωμα στην επέλαση της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού

Κυριακή 20/11 18:00 στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera Προβολή- εκδήλωση: “Ενωνόμαστε κατά της έμφυλης βίας που έχει γίνει καθημερινότητα ” . Προβολή του ντοκιμαντέρ “To παγόβουνο “.

Παρασκευή 25/11 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου Κάλεσμα για πορεία με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Έχουν περάσει σχεδόν 3 εβδομάδες από τη δολοφονία της 22χρονης Μάχσα Αμίνι και η φλόγα της εξέγερσης ακόμη παραμένει ζωντανή.

Όλα ξεκίνησαν στις 13 Σεπτέμβρη όπου η 22χρονη με καταγωγή από την επαρχία του Κουρδιστάν συνελήφθη από την Αστυνομία ηθών επειδή «δε φορούσε σωστά τη μαντίλα της». Όσο βρισκόταν υπό κράτηση  χτυπήθηκε και βασανίστηκε τόσο βάναυσα από τους αστυνομικούς  με αποτέλεσμα να πέσει σε κώμα. Τελικά τρεις ημέρες μετά, στις 16 Σεπτεμβρίου η Μάχσα Αμίνι πεθαίνει. Αυτή η κρατική δολοφονία γυναίκας δεν έμεινε, και δε θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Μέσα σε ένα σκληρό θεοκρατικό καθεστώς οι γυναίκες του Ιράν βγήκαν με θάρρος και αποφασιστικότητα στους δρόμους, εκδηλώνοντας την οργή τους  και διαδηλώνοντας για την ελευθερία τους.  Οι εικόνες και τα βίντεο με τις γυναίκες να κόβουν τα μαλλιά τους, να καίνε συμβολικά τις μαντίλες τους συγκινεί και ενδυναμώνει όσες γυναίκες ανά τον κόσμο αγωνίζονται για τη χειραφέτηση τους, οπλίζει με ελπίδα όλες τις κολασμένες αυτής της γης.

Οι γυναίκες του Ιράν αποτελώντας την εμπροσθοφυλακή αυτής της εξέγερσης κατάφεραν να εμπνεύσουν φοιτήτριες/ες, μαθήτριες/ες, εργαζόμενες/οι και γενικότερα εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που υφίσταται τη μεγαλύτερη καταπίεση από το απολυταρχικό καθεστώς του Χαμενεΐ. Παρ’όλη την άγρια καταστολή με την οποία αντιμετωπίζεται η εξέγερση, οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις συνεχίζονται με ολοένα και μεγαλύτερη μαζικότητα.

Σε πολλά μέρη ανά τον κόσμο πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των γυναικών στο Ιράν. Παράλληλα παρατηρείται να ξεπηδούν κάθε λογής φιλελεύθεροι και να γίνονται ένθερμοι υποστηρικτές της εξέγερσης των Ιρανών γυναικών ενάντια στο μουσουλμανικό σκοταδισμό, βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία να διαχύσουν για ακόμα μια φορά το ξενοφοβικό τους δηλητήριο στο δημόσιο λόγο. Για εμάς έχει σημασία να τονιστεί πως το πρόβλημα δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στο Ιράν. Οφείλουμε να θυμίσουμε ότι θηριωδίες διαπράττονται και στην «πολιτισμένη» Δύση. Είναι οι ίδιοι αυτοί φιλελεύθεροι υποστηρικτές των γυναικών Ιρανών οι οποίοι θα ήταν οι πρώτοι που θα κλείνανε τα σύνορα σε όποιες γυναίκες ερχόντουσαν στη χώρα αναζητώντας καλύτερους όρους ζωής. Γιατί σε αυτήν την χώρα μπορεί να μην έχουμε τον έλεγχο με τη μορφή της Αστυνομίας Ηθών αλλά έχουμε μια ορθόδοξη εκκλησία που μεταξύ άλλων προσπαθεί διακαώς να ελέγξει τα σώματα των γυναικών, με τελευταίο παράδειγμα το κήρυγμα της Ιερά συνόδου ενάντια στις αμβλώσεις. Έχουμε ένα σύμπλεγμα αστικής δικαιοσύνης, ΜΜΕ, αστυνομίας που ξεπλένει συγκαλύπτει αθωώνει βιαστές και παιδοβιαστές. Και δυστυχώς ο αυξανόμενος αριθμός των γυναικοκτονιών για εμάς δεν είναι απλά ένα νούμερο. Γιατί σε αυτήν την «πολιτισμένη» Δύση για τις μετανάστριες που ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, που βιώνουν κάθε μορφή βίας σε καθημερινή βάση, κανείς δε μιλάει.  

Δεν τρέφουμε αυταπάτες λοιπόν. Όπου υπάρχει καταπίεση εμείς την πολεμάμε. Δε βλέπουμε διαβαθμίσεις στην καταπίεση και αυτό που επιδιώκουμε δεν είναι οι γυναίκες να είναι λιγότερο φυλακισμένες, αλλά θέλουμε γυναίκες ελεύθερες και χειραφετημένες. Σε κάθε περίπτωση από την πλευρά μας στεκόμαστε στο πλευρό τόσο των Ιρανών, αλλά και όσων σηκώνουν το ανάστημά τους, αναμετρούνται με το φόβο και την ισχύ της εξουσίας, και διεκδικούν την ελευθερία τους.

JIN-JIYAN-AZADI, ΓΥΝΑΙΚΕΣ-ΖΩΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΙΡΑΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ

ΣΤΗΡΊΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΛΈΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΆΔΩΝ ΤΟ ΣΆΒΒΑΤΟ 08/10 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΆΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΈΛΟΥ